diverse media
4 maart 1996

Nu de conservatieve tak het steeds meer voor het zeggen krijgt binnen het CDA en het ‘sociale gezicht’ nog slechts een relikwie lijkt uit vervlogen tijden, is een groep jonge, sociaal bewogen CDA’ers opgestaan die een eigen beweging opgericht hebben. Het Christelijk Sociaal Platform (CSP), zoals de beweging zich noemt, zet zich af tegen de ‘verrechtsing’ van de partij en heeft zich ten doel gesteld, om opnieuw een sterk, christelijk sociaal front te vormen voor de zwakkeren in onze samenleving en om het begrip ‘solidariteit’ (één van de pijlers van de Christen-Democratie) nieuw leven in te blazen.

Uit onvrede met de huidige politieke koers van het CDA en de overwegend ‘rechtse’ partijtop zag de groep CDA’ers zich genoodzaakt tot oprichting van het Christelijk Sociaal Platform, om zo als collectief wederom een sociaal geluid binnen de Christen-Democratie te kunnen laten horen. In de Bijbel wordt gesproken over het opkomen voor de zwakken, maar het CSP constateert dat het CDA het op dat punt momenteel laat afweten. Zo worden asielzoekers, daklozen, verslaafden, arbeidsongeschikten, chronisch zieken, gehandicapten en minima steeds meer tot tweederangs burgers gedegradeerd.

Veel, met name jonge CDA’ers, hebben de laatste jaren de overstap gemaakt naar Groen Links en de PvdA. De CSP’ers bleven echter geloven in de uitgangspunten van de Christen-Democratie en konden het niet langer aanzien, dat de goede, sociale naam van de Christen Democraten ten grabbel gegooid werd. Zij hopen met het CSP wederom gehoor te vinden bij de CDA’ers die om die reden de Christen-Democratie de rug hebben toegekeerd, maar ook bij de tot nog toe trouw gebleven CDA-leden die eveneens vraagtekens plaatsen bij de huidige gang van zaken binnen de partij.

Bovendien hopen de CSP’ers de hiërarchie van de oudere, behoudende garde binnen het CDA te doorbreken, door te proberen met het Christelijk Sociaal Platform een spreekbuis te zijn voor de jongere generatie. Maar bovenal stelt het CSP zich tot doel zich zo snel mogelijk overbodig te maken d.w.z. dat het CDA weer zonder ‘luis in de pels’ een sociaal bewogen geluid laat horen. Maar het CSP vreest dat een dergelijke mentaliteitsverandering binnen de partij(top) een lange adem zal vergen, want het CSP zal niet snel tevreden zijn. Zolang de huidige bestuursarrogantie en de macht van het getal de belangrijkste drijfveren blijken te zijn, zal het CSP nodig blijven. Het CSP wil een sociale bewogenheid zien, die niet alleen met de mond, maar ook met het hart beleden wordt. Dat betekent dat het CDA een keuze moet maken, die wellicht met zich meebrengt dat het CDA niet weer de grootste partij zal worden.